‘Ik heb het gewoon geflikt!’

“Ik ga kijken wat me lukt, maar boven zal ik komen”, zei handbiker Sandra Prins (44) voorafgaand aan de Alpentocht in Val Thorens. En dat deed ze. Vol trots blikt ze terug op een emotionele finish en een onvergetelijke ervaring. “De kick die je krijgt als je zoiets haalt, is geweldig.”

Sandra is geboren met een stofwisselingsziekte. Toch werd deze pas twee jaar geleden ontdekt. “Er zijn tien mensen in Nederland die deze stofwisselingsziekte hebben. Het is zo uniek dat het gewoon moeilijk te diagnosticeren is.” De ziekte verklaarde haar lichamelijke klachten en beperkingen. Sandra kwam terecht in een rolstoel.

Een doel

“Je spierkracht wordt niet alleen minder, de aansturing ook”, vertelt ze. “De rolstoel wordt een steeds belangrijker hulpmiddel.” Door corona ging haar revalidatiecentrum op slot voor mensen die boven een bepaald niveau zaten. “Ik moest het zelf doen, met de nodige hulp van de fysio. Ik wilde weer een persoonlijk doel hebben, een lichtpuntje. Daarom schreef ik me in voor de Alpentocht in Val Thorens.”

In september vertrok ze naar Frankrijk, samen met haar vriend Folkert, haar handbikemaatje Sander en zijn ouders. “Sander en ik trainen samen en zien elkaar bijna wekelijks. Hij heeft veel kracht in zijn armen en had al drie keer meegedaan aan een tocht in Oostenrijk. Voor mij was zo’n omgeving nieuw. Toen ik in Val Thorens aankwam, dacht ik nog: moet ik díe berg op met mijn handbike?”

‘Gewoon doorgaan’

Tijdens de tocht zelf merkte Sandra al snel het verschil in de bergen. “Vooral de ijle lucht maakte het zwaar. Ik moest echt een paar keer stoppen. Maar het fietsen ging goed en ik had zo naar dit doel toegeleefd. Zoveel dingen waren afgezegd door corona. Ik bleef tegen mezelf zeggen: gewoon doorgaan. Duwen, trekken, duwen, trekken. En ik probeerde ervan te genieten.”

“Ik heb ook nog gedacht aan het verpleeghuis waar ik bezoekvrijwilliger ben”, vertelt Sandra verder. “Daar wonen mensen met dementie. De CliniClowns komen er helaas niet meer, terwijl een glimlach daar zo hard nodig is. Ik wist dat ik het voor een mooi doel deed en dat geeft je tijdens de tocht nog meer motivatie.”

Emotioneel moment

Sandra glimlacht als ze terugdenkt aan hét moment van de Alpentocht: de finish. “Ik werd zo warm onthaald door andere deelnemers, vrijwilligers en mijn vriend Folkert, die mij meteen omhelsde. Iedereen had tranen in zijn ogen, het was heel emotioneel. De ochtend daarna kwam eigenlijk pas echt het besef: ik heb het gewoon geflikt!”

Oproep

Sandra wil anderen oproepen om ook mee te doen aan de Alpentocht. “Iedereen is zo positief als je aankomt. Er wordt met je meegedacht, iedereen is gelijk. Als je dat wil, word je met een shuttlebus van het hotel naar het Alpentochthuis gebracht. Daar is het eten goed en heerst een fijne sfeer. En op de zaterdag, tijdens de tocht, doe je het sámen. Die verbondenheid tijdens de Alpentocht is heel bijzonder.”